Sevgiler, Sitara İncelemesi: İşlevsiz Ailelere İyi Niyetli Ama Ilık Bir Bakış

Sevgiler, Sitara, Sobhita Dhulipala’nın Tara’sının işlevsiz ailesiyle utanmadan tanışmasının ortasında olduğu bir Kerala düğünüyle açılıyor. Dışarıdan bakıldığında ideal bir grubun sanrısal derecede mutlu bir resmini çizen Tara’nın ailesi, gerçeği gelişigüzel maskeleme sanatını mükemmelleştirmiştir. Bu, ikiyüzlülükle çalışan ve onları parçalamaya yetecek kadar gizli sırları barındıran tipik bir zehirli Hint ailesidir.

Ancak Tara tam olarak plana sadık kalarak mükemmel bir hayat sürmüyor. İkinci sahnede ise onu bir klinikte hamile olduğunu öğrendikten sonra paniğe kapılırken, doğum kontrolünün yalnızca yüzde 95 oranında işe yaradığını keşfettiğinde dehşete düşmüş halde buluyoruz. Duygulara boğulmuş bir halde, çalkantılı bir romantik geçmişi paylaştığı şef erkek arkadaşı Arjun’a (Rajeev Siddhartha) hazırlıksız bir evlilik teklifinde bulunur ve hamileliğiyle ilgili gerçeği rahatlıkla gizler. Çift, düğünlerini aynı ay Tara’nın Kerala’daki çocukluk evinde yapmaya karar verir. Böylece karmaşık bir sırlar, dedektiflik ve gerçekleri şekillendirme sirki başlar.

Buradaki kusurlu romantizm sadece başrol çiftiyle sınırlı değil. Filmdeki her romantik ilişki kusurludur. Evin çalışanları sarhoşlarla evlendiriliyor ve en sevdikleri teyzeler evli erkeklerle yasadışı ilişkilere bulaşıyor. Film, pek çok Hint evliliğinin üzücü gerçekliğini ortaya koyan rahatsız edici bir dizi uygunsuz çifti sunuyor.

Love, Sitara, romantik ilişkilerin hicivli bir alay konusu. Fazla uğraşmadan arızaları anında ortaya çıkarır. Film, insanların kendi gizledikleri sırlar nedeniyle başkalarını alenen kınadığı toplumda yaygın olan ikiyüzlülüğü ortaya çıkarma konusunda başarılıdır. Sitara, gözü kara bir dürüstlükle, en yakın bağlantılarımızın altını çizen kusurları ve çifte standartları ortaya koyuyor.

Özellikle yönetmen Vandana Kataria’nın gelenekçilik ile modernliği dengeli bir şekilde tasvir etme girişimi hoşuma gitti. Bu ikisinin bir arada var olduğu ve bu paradoksal varoluşun tuhaflığına işaret ettiği son birkaç filmden biri. Bu, modern birliktelik kültürünü haklı çıkarmaz ancak geleneksel evlilik düzenini de sorgular. Film aynı zamanda Kuzey Hindistan sinemasındaki Malayali evlerinin basmakalıp temsilinden de uzak duruyor; evlerin odalı geniş tapınaklara indirgendiğini görüyorsunuz.

Performanslara gelince, Dhulipala kusurlu, berbat ve bencil, önceliklerini tam olarak belirleyemeyen bir kadını canlandırmak konusunda iyi bir iş çıkardı. Tara, sizi harekete geçirecek ya da kendisi ve onun davet ettiği dertleri için üzülmenizi sağlayacak şekilde yazılmamış, ancak beyazperdede temsil edilen kadınların basmakalıp aşırılıklarından güzel bir kopuş. Ona pek sempati duymayacaksın ama belki de bütün mesele bu.

Ancak Siddhartha ve Virginia Rodrigues aralarında en iyi performansları sergiliyor. İki oyuncu, etraflarındaki kaotik yaşamlara sakinleştirici bir varlık katıyor. Çevrelerindeki münafıkların aksine onların duruşları zevkli ve zevklidir. Siddhartha’nın yemek pişirme sahneleri rahatlatıcı ve Rodrigues’in olayları nasıl ele aldığındaki soğukkanlılığı dikkat çekici. Senaryo çok katmanlı bir performans için ikiliye pek yer vermese de rolleriyle parlıyorlar.

Sevgiler, Sitara’nın niyeti iyi ve güçlü başlıyor, ancak genel uygulamada biraz eksik. İkiyüzlülük, dış görünüş ve sadakatsizlik temalarının hepsine değiniliyor ancak film bunların karakterler ve hikaye üzerinde yaratabileceği etkiyi gözden kaçırıyor. Rodrigues’in karakterinin rahatsız edici bir açıklamanın ardından sinir krizi geçirdiği sahne de dahil olmak üzere birkaç güçlü sahne olmasına rağmen, ivme zamanla azalmaya devam ediyor.

Yemek masası sohbetlerini izlemek özellikle zordur. Kahkahalar zorlama geliyor ve şakalar inişi kaçırıyor. Her zamanki aile yemeğinden çok, sabahın erken saatlerinde yapılan kahkaha yogası seanslarına benziyorlar. Her ne kadar film ailelerin gösterişçiliğine dayansa da, bu sahte kahkaha patlamaları dayanılmaz hale geliyor.

Sevgiler, Sitara kağıt üzerinde iyi bir filmin tüm bileşenlerine sahip, geleneksel ile modernin mükemmel bir tadı var ve her ikisi de nasıl derinden kusurlu kalıyor, ancak son dokunuştan yoksun. Daha zorlu ve karmaşık bir şeye dönüşme potansiyeli olan, ancak bunun yerine yarı pişmiş fikirlerle aceleyle vizyona giren bir film için iyi bir ilk taslak gibi geliyor. Film, sadakatsizliğin ne kadar çirkin olabileceği konusunu rahatlıkla atlıyor. Kataria’nın filmin çok ağır olmasını ya da tek eşlilik konusunda ahlaki bir ders gibi görünmesini engellemek istemiş olabileceğini anlasam da, gündeme getirdiği ilişki sorunlarının gerçekleri dikkate alınsaydı anlatı yine de daha ilgi çekici olabilirdi.

Bazı kinayeler uygunsuz görünüyor ve hikaye için gereksiz dolgu maddeleri görevi görüyor, dekoratif amaçlarla film boyunca dağılıyor. Mesela Arjun’un emekli bir subay olan babası, filme işlevsiz bir ilişkinin bir başka örneği olarak eklenen bir destekten biraz fazlasıdır. O sadece küçümsemek, oğluna hayal kırıklığı dolu bakışlar atmak ve gösterişli bir üstünlük rozeti takmak için oradadır. Dürüst olmak gerekirse film onsuz da iyi iş çıkarabilirdi ya da en azından ona varlığını haklı çıkaracak birkaç anlamlı sahne daha verebilirdi.

Tersine, bazı karakter kinayeleri küçük varlıklarıyla muhteşemdi ama fazlasıyla az kullanıldı. Örneğin B Jayashree, Tara’nın vahşi büyükannesini canlandırıyor. Özür dilemeden kendisidir, komik ölüm ilanları için gazeteleri taramayı sever ve ne zaman ayak basması gerektiğini bilir. Jayashree’nin her sahnesini izlemek büyük keyif. Ancak karakteri ilk başta önemli görünse de kısa süre sonra beklenmedik bir şekilde arka koltuğa oturur; sanki yönetmen onu unutmuş gibi.

Ancak eksikliklerine rağmen Love, Sitara, Hint ailelerindeki ailesel işlev bozukluğunu iyi bir şekilde ele alıyor; eski usul ve modern ilişkileri etkili bir şekilde karşılaştırıyor, ancak hiçbir zaman birini diğerine tercih etmiyor. Gençlerin istikrarsız, ilişkiden atlayan kültüründen yakınan, ancak sır olarak saklandığı takdirde uygunsuz ilişkilere kolaylıkla uyum sağlayan toplumun ikiyüzlü standartlarına bir ayna tutan bir film. İnsanları rahatsız eden şehvetli safsataların idealizm maskesi altında nasıl iyi bir şekilde kaplandığını ortaya koyuyor.

Keşke film, konusunu biraz daha cesurca ele almaktan çekinmeseydi, muhtemelen ben de dahil olmak üzere pek çok sinemaseverin yılın favorileri listesine girecekti. Ne yazık ki durum böyle değil. Love, Sitara olabileceği kadar iyi olmasa da, yüzeyin altını çizmese bile, aşkın ve ilişkilerin gelişen boyutlarını tasvir etmeye yönelik dürüst bir girişimdir.

Değerlendirme: 6/10