James Webb Uzay Teleskopu Kum Saati Nebula LBN 483’ü Çarpıcı Ayrıntılar

İki genç yıldızın dinamik etkileşimleri ile şekillenen çarpıcı bir bulutsu, James Webb Uzay Teleskopu (JWST) tarafından benzeri görülmemiş bir ayrıntıyla gözlemlenmiştir. Lynds 483 (LBN 483) olarak tanımlanan yapı yaklaşık 650 ışık yılı uzaklıktadır. Bulutsunun karmaşık şekli, bir ikili yıldız sisteminin oluşumu ile üretilen güçlü çıkışların bir sonucudur. Çarpışan bir moleküler buluttan elde edilen malzeme bu yıldızları beslediğinden, gaz ve toz patlamaları sınır dışı edilir ve çevredeki nebulositeyi çarpıcı bir kum saati benzeri oluşum haline getirir. Bu yıldız rüzgarların ve jetlerin çevredeki maddelerle etkileşimi, Nebula’yı zamanla şekillendirmeye devam ederek yıldız oluşumu mekanizmaları hakkında değerli bilgiler sağlıyor.

Yıldız Oluşumu ve Nebüler Evrim

Raporlara göre, LBN 483’ün özündeki iki protostar, bulutsu şekillendirmede önemli bir rol oynamaktadır. 2022’de Atacama Büyük Millimetre/Subsillimetre Dizi (ALMA) tarafından gözlemler yoluyla tanımlanan alt kütleli bir refakatçi yıldızın varlığı, sistem içindeki karmaşık etkileşimleri düşündürmektedir. Yıldızlara biriken malzeme periyodik olarak enerjik çıkışları körükler ve bu da çevredeki gaz ve toza çarpar. JWST’nin kızılötesi görüntülemesi, bu loblarda, çıkarılan malzemenin eski sınır dışı edilen gazla buluştuğu yoğun sütunlar ve şok cepheler de dahil olmak üzere karmaşık yapıları ortaya çıkarmıştır.

Manyetik alanların nebüler şekil üzerindeki etkisi

ALMA’dan gelen radyo gözlemleri, bulutsu içindeki soğuk tozdan kaynaklanan polarize emisyonları tespit etti. Bu emisyonlar, çıkışların yönünü ve yapısını etkileyen manyetik bir alanın varlığını gösterir. Çalışma, yıldızlardan yaklaşık 1.000 astronomik birim mesafede sahada 45 derecelik farklı bir bükülme vurgulamaktadır. Bu sapma, sistemin açısal momentumunu değiştirerek ve sonuç olarak nebüler çıkışları şekillendirerek ikincil yıldızın zamanla göçüne bağlanır.

Yıldız Oluşturma Çalışmaları için Çıkarımlar

LBN 483, gökbilimcilerin Orion Bulutulası gibi büyük yıldız fidanlıklarının dışında yıldız oluşumunu incelemeleri için eşsiz bir fırsat sunuyor. Bulutsunun izolasyonu, araştırmacıların dış yıldız aktivitesinden müdahale etmeden oluşum sürecini incelemelerini sağlar. Bu çalışmadan elde edilen bulgular, gerçek gözlemsel verileri sayısal simülasyonlara entegre ederek yıldız oluşumunun teorik modellerinin geliştirilmesine katkıda bulunmaktadır. Bilim adamları, güneş de dahil olmak üzere yıldızların milyarlarca yıl önce çökmekte olan bulutlardan nasıl geliştiğini daha iyi anlamak için bu tür sistemleri analiz etmeye devam ediyor.