Genetik mutasyonlar epigenetik saatleri ve yaşlanmayı doğrudan etkileyebilir

Bilim adamları, genetik mutasyonlar ve epigenetik saatler arasında potansiyel bir bağlantı belirlediler ve biyolojik yaşlanmanın arkasındaki mekanizmalara yeni ışık tuttular. Bu keşif yaşlanmanın nasıl anlaşıldığını ve ölçüldüğünü yeniden şekillendirebilir. Çalışma, zaman içinde biriken DNA mutasyonlarının, genellikle biyolojik yaşı tahmin etmek için kullanılan epigenetik değişiklikleri doğrudan nasıl etkileyebileceğini araştırıyor. Araştırmacılar bu bağlantıları ayrıntılı olarak incelediler ve bu süreçlerin yaşlanmayı veya sadece yansıtıp yansıtmadığını belirlemeyi amaçladılar. Bulgular, uzun ömürlü araştırmalar için önemli etkileri olabilecek bu genetik değişiklikler arasında daha derin bir ilişki olduğunu göstermektedir.

Yaşlanmada genetik ve epigenetik değişiklikler

13 Ocak’ta doğada yaşlanmada yayınlanan bir araştırmaya göre, rastgele genetik mutasyonlar ve biyolojik yaşlanmaya katkıda bulunan epigenetik modifikasyonlar arasında bir korelasyon gözlenmiştir. Hücre replikasyon hatalarından, çevresel faktörlerden ve onarım mekanizmalarının kademeli olarak azalmasından kaynaklanan DNA mutasyonları, uzun zamandır kanser ve nörodejenerasyon gibi yaşa bağlı hastalıklarla ilişkilendirilmiştir. Bununla birlikte, bu mutasyonlar tek başına yaşlanmayı tam olarak açıklamaz.

DNA dizisini değiştirmeden gen aktivitesini düzenleyen epigenetik değişiklikler, “epigenetik saatler” kullanılarak yaygın olarak incelenmiştir. Bu saatler biyolojik yaşı tahmin etmek için spesifik DNA markörlerini izler. Çalışma, mutasyonların bu belirteçleri etkilediğini ve epigenetik modifikasyonların mutasyon paternlerini etkileyebileceğini düşündürmektedir. Bu çift yönlü ilişki, epigenetik değişikliklerin sadece yaşlanma belirtileri mi yoksa aktif katılımcıların bu süreçte olup olmadığı hakkında yeni sorular ortaya koymuştur.

Bulgular üzerine bilimsel bakış açıları

San Francisco, California Üniversitesi San Francisco Koordinasyon Merkezi genel müdürü Dr. Steven Cummings, canlı bilim ve epigenetik belirteçler arasında güçlü bir korelasyonun tanımlandığını belirtti. Ona göre, çalışma, spesifik DNA bölgelerindeki mutasyonların farklı epigenetik değişikliklerle sonuçlandığını ve genom boyunca basamaklı etkilere yol açtığını göstermektedir.
San Diego, California Üniversitesi’nden Profesör Trey Ideker, mutasyona uğramış bölgelerde önemli bir DNA metilasyonu kaybının gözlendiğini, çevredeki bölgelerde artan metilasyon sergilediğini de sözlerine ekledi. Bu dalgalanma etkisi, kesin mekanizma belirsizliğini korumakla birlikte, binlerce taban çiftini orijinal mutasyonun ötesine uzattı. Mutasyonların epigenetik değişimleri tetikleyip tetiklemediğini belirlemek için daha fazla araştırma ihtiyacını vurguladı.

Yaşlanan araştırmalar için çıkarımlar

Çalışmanın bulguları, genetik ve epigenetik değişikliklerin tanımlanamayan temel bir süreçten etkilenebileceğini düşündürmektedir. Dr. Cummings, DNA mutasyonlarının yaşlanmanın birincil itici güçleri olabileceğini öne sürerken, epigenetik değişiklikler bu süreci buna neden olmaktan ziyade yansıtabilir. Eğer doğrulanırsa, bu, yaşlanma karşıtı araştırmalar için önemli bir zorluk gösterecektir, çünkü ters mutasyonlar epigenetik belirteçleri değiştirmekten çok daha karmaşıktır.

Uzmanlar, bu sonuçları, özellikle kanser olmayan dokularda doğrulamak için ek çalışmaların gerekli olduğuna dikkat çekmiştir. Çalışmada kullanılan veriler öncelikle kanser hastalarından türetilmiştir, bu da aynı kalıpların sağlıklı bireylerde var olup olmadığını incelemeyi gerekli kılmaktadır. Zaman içinde genetik ve epigenetik değişiklikleri izleyen boylamsal çalışmalar, yaşlanma ile ilişkilerinin daha net bir resmini sağlayabilir.

Diğer araştırmalar, sonraki epigenetik modifikasyonları gözlemlemek için hücrelerde spesifik mutasyonların indüklendiği laboratuvar deneylerini içerebilir. Bu içgörüler, epigenetik saatlerin kullanımının geliştirilmesine yardımcı olabilir ve moleküler düzeyde yaşlanmanın daha kapsamlı bir şekilde anlaşılmasına yol açabilir.